Giorgio Morandi (1890-1964) schilderde de stilte. Min of meer zijn leven lang.
Hij deed dit grotendeels binnenshuis, in een eenvoudige kamer in Bologna, Noord-Italië.
Hij schilderde de stilte en het licht met behulp van kleine vazen, kannen, en kruiken.
Keer op keer opnieuw, in steeds wisselende formaties. Met grote zorgvuldigheid en aandacht.
Een grote bewondering heb ik voor dit verworven meesterschap.
Hij wist een zuivere tijdloosheid, een stiltepunt van de dingen te vangen, of beter gezegd;
te vinden. Hij vond door zijn voortdurende aandacht. En maakte.
Slechts een fractie van deze contemplatieve concentratie zal mijn ervaring zijn geweest, bij het maken van deze Parade Macabre. Ik deed het graag, het eenvoudig leggen van een knoop, het afknippen van een stuk touw, en vooral het mengen van een stoffig mat wit.
Ik weet niet in hoeverre ik ‘geslaagd’ ben, maar de stilte van mijn handen voerde me mee.
Naar Middeleeuwse dodendansen, naar skeletten hand in hand met hun nog levende mens.
Naar oorden van eindeloze leegte terwijl voor me op tafel de wagenwielen droogden.
Met grote aandacht schoof ik mijn eigen houten skelet in elkaar, zodat ik de schippersegel, de boegwolf, en het getuigde nijlpaard kon volgen.
Giorgio Morandi (1890-1964) schilderde de stilte. Min of meer zijn leven lang.
Hij deed dit grotendeels binnenshuis, in een eenvoudige kamer in Bologna, Noord-Italië.
Hij schilderde de stilte en het licht met behulp van kleine vazen, kannen, en kruiken. Keer op keer opnieuw, in steeds wisselende formaties. Met grote zorgvuldigheid en aandacht.
Een grote bewondering heb ik voor dit verworven meesterschap.
Hij wist een zuivere tijdloosheid, een stiltepunt van de dingen te vangen, of beter gezegd; te vinden. Hij vond door zijn voortdurende aandacht. En maakte.
Slechts een fractie van deze contemplatieve concentratie zal mijn ervaring zijn geweest, bij het maken van deze Parade Macabre. Ik deed het graag, het eenvoudig leggen van een knoop, het afknippen van een stuk touw, en vooral het mengen van een stoffig mat wit.
Ik weet niet in hoeverre ik ‘geslaagd’ ben, maar de stilte van mijn handen voerde me mee. Naar Middeleeuwse dodendansen, naar skeletten hand in hand met hun nog levende mens. Naar oorden van eindeloze leegte terwijl voor me op tafel de wagenwielen droogden.
Met grote aandacht schoof ik mijn eigen houten skelet in elkaar, zodat ik de schippersegel, de boegwolf, en het getuigde nijlpaard kon volgen.
Giorgio Morandi (1890-1964) schilderde de stilte. Min of meer zijn leven lang.
Hij deed dit grotendeels binnenshuis, in een eenvoudige kamer in Bologna, Noord-Italië.
Hij schilderde de stilte en het licht met behulp van kleine vazen, kannen, en kruiken. Keer op keer opnieuw, in steeds wisselende formaties. Met grote zorg-vuldigheid en aandacht.
Een grote bewondering heb ik voor dit verworven meesterschap.
Hij wist een zuivere tijdloosheid, een stiltepunt van de dingen te vangen, of beter gezegd; te vinden. Hij vond door zijn voortdurende aandacht. En maakte.
Slechts een fractie van deze contemplatieve concentratie zal mijn ervaring zijn geweest, bij het maken van deze Parade Macabre. Ik deed het graag, het eenvoudig leggen van een knoop, het afknippen van een stuk touw, en vooral het mengen van een stoffig mat wit.
Ik weet niet in hoeverre ik ‘geslaagd’ ben, maar de stilte van mijn handen voerde me mee. Naar Middeleeuwse dodendansen, naar skeletten hand in hand met hun nog levende mens. Naar oorden van eindeloze leegte terwijl voor me op tafel de wagen-wielen droogden.
Met grote aandacht schoof ik mijn eigen houten skelet in elkaar, zodat ik de schippersegel, de boegwolf, en het getuigde nijlpaard kon volgen.