Het oversteken. Naar de overzijde gaan. Met een schip de oceaan over, met een roeiboot een rivier, als mummie een heel leven.

Ik verzamelde dingen die op een boot leken, en maakte er een roestig geheel van. Geduldig met kwast en metaalverf en zuur. De tijd verstreek, het roest verscheen, en ik stopte het vergaan met een afdeklaag.
Ik verzamelde dingen die op een vogel leken. En bestreek ze met ijzermenie. Behouden. Daarna scheurde en verfde ik windsels in de kleuren van nog jonge huid tot gestold bloed. 

Daarna stopte ik even. Een paar maanden. Een jaar ging voorbij. Ik las over mummies en zocht ze op in de verduisterde ruimtes van het museum van oudheden. Ik nam mijn kleine kruikenverzameling uit een doos. Die waren voor een ander project maar ik begon de verzameling uit te breiden en op de schepen te stapelen. Ze gingen mee. Natuurlijk. De vogels met hun metalen bek en stijve vleugels vingen de wind. Boegbeeld, kapitein, en het vervoerde ineen. En alles dat ze nodig hadden, of waren geweest, ging mee. Beschermd in bolle kruiken. Voor aan de overkant.